Doğum...

Alt komşum hamileydi ve doğumuna günler kalmıştı artık. Dün akşam doğuma gittiler, balkondan onları gördüğümde o kadar kötü oldumki. Eşinin elindeki bavulu görünce anladım zaten sancıların başladığını arkasından annesinin kolunda beli bükülmüş bir şekilde çıktı arkadaşım. Dayanamadım ağladım. Rabbim bütün hamilelerin doğum yapacak annelerin yardımcısı olsun. O acıları yaşarkenki duygularınız bambaşka hem kendi canınızı hemde bebeği düşünüyorsunuz. Tabi benim eşim askerde olduğu için bir yanım eksikti. Abim koşturdu eşimin yerine hastaneye giderken yanımda abim kayınvalidem ve annem vardı. Kayınvalidem dayanamamış ben içeri girince başlamış ağlamaya onu teselli edende annem olmuş:) Annem alıştı 5 çocuk dünyaya getirdi aradaki düşükleri olümleri saymıyorum. Üstüne bu beş çocuğun hepsinin de doğumlarında yanlarında oldu. Abim hepimizin her anında yanında oldu. Kayınvalidem ise beni kendi kızı gibi özenle yatırdı kaldırdı yıkadı. Ama yine de yalnızdım... Belki akşamki tabloda o yüzden bu kadar duygulandım. Neyseki 5 ay sonrada olsa eşim aramıza katıldı askerliği ankarada yaptığı için her hafta sonu görüşebildik. Her zaman dediğim gibi şükredecek çok şeyimiz vardı ama biz yinede olumsuz şeylere takılıp gözlerimizden yaşlar akıtmayı başarabiliyoruz...